မွင္စာႀကိဳးမ်ား၏ ျပတ္ဆဲျခင္း အဓိပၸါယ္။

မွင္စာႀကိဳးမ်ား၏ ျပတ္ဆဲျခင္း အဓိပၸါယ္။

              ဒီလမ္းမႀကီးရဲ႕ ေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္မွာ ကၽြန္ေတာ္မေမြးခင္ကတည္းက ရိွေနၿပီ  ျဖစ္တဲ႕  ကုကၠိဳပင္ ထြာထြား ႀကီးေတြ အစီအရီ ရိွေနတယ္….။

ခုလုိ    မုိးအကုန္ ေဆာင္းအ၀င္ ကာလေလးမ်ိဳးမွာ ဒီလမ္းေလးေပၚကုိေရာက္ရင္  ေလနဲ႕ အတူ ပါလာတတ္တဲ႕ ဟုိး………အေရွ႕က လယ္ကြင္း စိမ္းစိမ္းေတြ ဆီက  စပါးပင္နံ႔ သင္းသင္းနဲ႕  လမ္းေလးရဲ႕ ေအးျမၿငိမ္ေအးမွဳ႕ ကုိ  ျဖတ္ေလွ်ာက္မိတဲ႕ လူတုိင္း ခံစားမိၾကတယ္…
              လမ္းရဲ႕အေနာက္ဘက္မွာေတာ႕  တျပန္႕တေျပာက်ယ္ျပန္႕တဲ႕ ကုန္းလြင္ျပင္ႀကီး ၾကားကေန   ေကြ႕ေကြ႕ ၀ွိက္၀ွိက္ စီးဆင္းေနတဲ႕ သိပ္မက်ယ္တဲ႕ စမ္းေခ်ာင္းေလးက ဒီလမ္းေလးရဲ႕ အလယ္ကေန အေနာက္ဖက္ကုိ 
ေဖာက္ထြက္ၿပီး တသြင္သြင္ စီးဆင္းေနတယ္……။

              ဒီကုန္းျမင္႕ႀကီးရဲ႕ အထက္မွာေတာ႕  ကၽြန္ေတာ္ ညေန ဒီလမ္းေလးကုိ ေရာက္လာတဲ႕ အခ်ိန္တုိင္း ကေလးငယ္တစ္ခ်ဳိ႕နဲ႕ လူႀကီးတစ္ခ်ဳိ႕ဟာ  ေဘာလုံးကန္သူ ကန္…..ေကာင္းကင္အထက္မွာ စြန္တုိက္ပြဲ ဆင္ႏႊဲသူႏႊဲနဲ႕ 
ဒီကုန္းေျမျပန္႕ေလးဟာ  အေတာ္အတန္ အသက္၀င္  လွပေနတတ္ပါတယ္…..။

     ကၽြန္ေတာ္ ဒီလမ္းေလးကုိလာဖုိ႕အတြက္  ဒီအေနာက္ဘက္က ကြင္းက်ယ္ႀကီးကုိ  မိနစ္ (၄၀)ေလာက္   ျဖတ္ေလွ်ာက္ လာခဲ႕ရတယ္…။
            ဒီလုိ ညေနခင္း အခ်ိန္ေတြဆုိရင္ ဒီလမ္းေလးထက္မွာ တစ္ဖက္က တစ္ဖက္ကုိ သြားတဲ႕လူေတြရိွတယ္……၊ အေညာင္းေျပ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္တဲ႕ လူေတြ ရိွတယ္……၊မိသားစု စုံစုံလင္လင္ နဲ႕ ရင္ႏွစ္သည္းခ်ာ 
သားသမီးေလးေတြကုိ  လက္စြဲၿပီး ၾကည္ႏူးရႊင္ ၿပံဳးေနတဲ႕ မိသားစုေတြရိွတယ္……။     
 ေတာက္ဘက္မွာရိွတဲ႕ စက္မွဳ႕ဇုံ ကေန ေျမာက္ဘက္ကုိ အလုပ္ျပန္လာၾကတဲ႕  လူေတြေတြ႕ ရမယ္…။  ကၽြန္ေတာ္    ဒီလမ္းေလးကုိ ေရာက္လာခဲ႕ ၿပီ ဆုိရင္…..ခႏၶာကုိယ္ထဲကုိ  ဘယ္ကဘယ္လုိ ေရာက္လာမွန္း မသိတဲ႕ ခံစားမွဳ႕ေတြ   ေရာက္ေရာက္ လာတယ္…။
 
            အဲ႕ဒီ အခါမ်ဳိး မွာ လူက ၀မ္းနည္းသလုိလုိ ရင္ဘတ္ထဲမွာ တင္းက်ပ္လာသလုိလုိ …..     အရာအားလုံးဘဲ လစ္ဟာသြားသလုိ………ဆုံးရွဳံးခဲ႕ ဖူးတာေတြကုိ ဘဲ  တစ္ၿပိဳင္နက္တည္း  ျပန္ရလုိက္သလုိလုိ……ခံစားမွဳ႕အစုံကုိ စိတ္မွာ ရုပ္ရွင္ျပကြက္ေတြလုိ  ဖ်တ္ကနဲ ဖ်တ္ကနဲ ခံစားေနရပါတယ္….။
          
             ထိခုိက္လြန္းေအာင္  စြမ္းေဆာင္ႏိုင္တဲ႕ ဒီခံစားမွဳ႕ေတြ ဟာ လူကုိ တကယ္ ေမာပန္းလြန္းေစပါတယ္….။ ဘာရယ္ေၾကာင္႕ အေျဖရွာ မရေအာင္ ရွဳပ္ေထြးလြန္းတဲ႕  ခံစားမွဳ႕ေတြက  ကၽြန္ေတာ္႕ အတြက္ ဒီလမ္းေလးနဲ႕  ဒီပါတ္၀န္းက်င္ အေပၚမွာ အေျခတည္ ခဲ႕တယ္…။
            
          တစ္ခါတစ္ေလ က်ေတာ႕လည္း ကၽြန္ေတာ္ ဒီလုိ  ခံစားမွဳ႕ေတြကုိ  ထိတ္လန္႕ လာလုိ႕ ဒီေနရာေလးကုိ ကၽြန္ေတာ္ ရက္အေတာ္ၾကာ ေမ႕ထားခဲ႕ ဖူးတယ္….။
ဒါေပမယ္႕ …..ကၽြန္ေတာ္သိပ္မၾကာခင္မွာဘဲ …လြမ္းဆြတ္မိလာျပန္တယ္…။ ကၽြန္ေတာ္  ဒီေနရာေလးကုိ တမ္းတမိလာျပန္တယ္…..။  
                                           
    အၿပီးသတ္ေတာ႕ ကၽြန္ေတာ္ မလြန္ဆန္ႏုိင္စြာနဲ႕ ဘဲ ဒီေနရာေလးကုိျပန္ေရာက္လာခဲ႕ရျပန္ပါတယ္…..။ကၽြန္ေတာ္ ဒီလမ္းေလးေပၚေရာက္လာရင္  ပထမဦး ဆုံး ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ျဖစ္တဲ႕  အမူအက်င္႕က လမ္းရဲ႕ အဆုံးထိ ေရွာက္မယ္       အားခဲၿပီး ကၽြန္ေတာ္လမ္းေလွ်ာက္လုိက္တာပါဘဲ…။  
                          ဘယ္ေလာက္ဘဲ      စိတ္က  ဆႏၵေတြ ရိွရိွ  တစ္ကယ္တန္းမွာေတာ႕ ကၽြန္ေတာ္ ေျခလွမ္း (၅၀) ထက္ ပုိမေလွ်ာက္ႏုိင္ခဲ႕ပါဘူး…။
               
        အေတြးထဲကုိမျပတ္ ၀င္လာေနတဲ႕  ခံစားမွဳ႕ အဆင္႕ဆင္႕ေတြကုိ  ကၽြန္ေတာ္ ရင္ဆုိင္ အံတုၿပီး ဆက္   အာ.. မခံ ႏုိင္ခဲ႕ပါဘူး….။   ေနာက္…ကၽြန္ေတာ္  အရမ္းလည္း ေမာေနမိတတ္ေနတယ္ေလ……။

    ကၽြန္ေတာ္ ဒီခံစားမွဳ႕ေတြကို ရွဳံးနိမ္႕ စြာနဲ႕ဘဲ  ကၽြန္ေတာ္  လမ္းနေဘး ေခ်ာင္းရိဳး   တံတားအုတ္ခုံ ေပၚမွာ   ရင္တုန္တုန္ ႏွလုံးခုန္ခုန္နဲ႕  ေျချပစ္လက္ျပစ္ ထုိင္လုိက္ရစၿမဲပါဘဲ…..။

             အႀကိမ္ႀကိမ္ အခါခါပါ…..ၾကာလာေတာ႕လည္း ကၽြန္ေတာ္ အက်င္႕ ျဖစ္ေနပါၿပီ ေလ…..။  ေကာင္းကင္   အထက္မွာ လြင္႕ေမ်ာေနတဲ႕  စြန္ေလးေတြ လုိ     ေအာက္က စြန္ကေလးရဲ႕ သခင္ အလုိက်    ရပ္တည္ေပးေနရတဲ႕ ဘ၀မ်ဳိးကုိ ကၽြန္ေတာ္ မုန္းမိပါတယ္….။     
    တကယ္ဆုိရင္ လြတ္လပ္တဲ႕  ေကာင္းကင္ျပင္ႀကီးရဲ႕   အထဲမွာ        အတားအဆီး အထုအထည္ မရိွပါဘဲလွ်က္  လုိရာကုိသြားေရာက္ခြင္႕ မရတဲ႕ ဘ၀က……အေတာ္ ရင္နာစရာေကာင္းသလုိ…တုိက္ခုိက္လုိတဲ႕  ဆႏၵ မရိွလား…….ရိွလား…တူညီခ်က္ မယူဘဲ သခင္႕ရဲ႕ တဖတ္သတ္ သေဘာ အလုိေတာ္အတုိင္း     သူတုိ႕ခမ်ာ တစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္ ပ်ံသန္းအႏုိင္ယူတုိက္ခုိက္ၾကနဲ႕…..ကုိယ္႕ရပ္တည္ မွဳ႕ တည္ၿမဲေနႏုိင္ဖုိ႕ အတြက္ အာမခံခ်က္ မရိွတဲ႕ သူတုိ႕ ဘ၀ဟာ ဘာမွ မေရရာပါဘူး……။
               ေအာ္ ကုိယ္ပုိင္ ရွင္သန္ခြင္႕ မရတဲ႕ အငွားဘ၀ေတြ ပါလား…………………………..

                        ကၽြန္ေတာ္ ေကာင္းကင္ထက္ေပၚက  ၿပိဳင္ဆုိင္မွဳ႕  တစ္ခုရဲ႕ အဆုံး …အတည္ျပဳ သတ္မွတ္ခ်က္ အဆုံးမွာ…..ေအာင္ျမင္မွဳ႕နဲ႕ ရွဳံးနိမ္႕မွဳ႕  ဒီႏွစ္ခု အသတ္မွတ္ခံ စြန္ကေလး ႏွစ္ေကာင္ ကုိၾကည္႕ရင္းနဲ႕ အလုိလုိ မ်က္ရည္ေတြ ၀ဲလာမိတယ္…….ၿပီးေတာ႕ 
         ကၽြန္ေတာ္ ၿပံဳးမိသလား….
        လုိရာကုိေစစားတဲ႕ သခင္႕ရဲ႕ ခ်ည္ႀကိဳးေတြကေန  စြန္႕ခြာလြတ္ေျမာက္သြားတဲ႕ စြန္ကေလးအတြက္ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ရည္က်မိသလား……?
          ဒါမွမဟုတ္  သခင္႕ရဲ႕ ခ်ည္ႀကိဳးမွာ ဆက္လက္တည္ၿမဲ ခြင္႕ ရသြားတဲ႕  စြန္ကေလး အတြက္ မ်က္ရည္ ၀ဲခဲ႕ မိသလား…….?  အၿပံဳးေတြနဲ႕ ဘဲ ဂုဏ္ျပဳေပးခဲ႕ မိသလား………….။
                  

               ကုိယ္႕ကိုကုိယ္ ေတာင္ မေ၀ခြဲ ႏုိင္ေတာ႕ပါ ဘူး…..။

                           စူးကနဲ ထုိး ေအာင္႕လာတဲ႕ ရင္ဘတ္   ဘယ္ဘက္က ခံစားမွဳ႕ တစ္ခ်က္ကုိမ်က္နွာေလး မဲ႕ သြားေအာင္ ျပင္းျပင္း တစ္ခ်က္ ခံလုိက္ရ၏…….။ မၾကာမၾကာ ခံရၿမဲ ျဖစ္တဲ႕ ဒီလုိ ခံစားမွဳ႕ က ဒီတစ္ႀကိမ္မွာေတာ႕  နည္းနည္းေလး  ပုိ ျမင္႕ လာသလုိဘဲ……..။
                 လက္မွာ ပါတ္ထားတဲ႕  ေမေမ  ကၽြန္ေတာ္အတြက္ အသက္(၁၄) ႏွစ္ ေမြးေန႕က  ၀ယ္ေပးခဲ႕တဲ႕ နာရီေလးကုိ  ငုံၾကည္႕ မိလုိက္ေတာ႕………နာရီ လက္တံမ်ားက ကၽြန္ေတာ္ ျပန္သင္႕ သည္႕  အခ်ိန္ထက္ အေတာ္အတန္  ေက်ာ္ေနၿပီ ဆုိတာ ကို သတိေပးေနၾက တယ္….။  
                  
                                    ကၽြန္ေတာ္  ျပန္ရေတာ႕ မယ္ ..။  ဟုိး….  လမ္းေလး တစ္ဖက္က ကုန္းျမင္႕ျမင္႕    ေပၚမွာ  ရိွတဲ႕  ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ အိမ္ေသးေသးေလးကုိ  ျပန္ရေတာ႕မယ္…..။ ဒီအခ်ိန္ဆုိ ေမေမ ကၽြန္ေတာ္ ကို စိတ္ပူေနၿပီလား..မသိဘူးေနာ္…။

                               ဒီလမ္းေလး ထက္မွာ မႏွစ္က  ေဖေဖနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္  လမ္းေလွ်ာက္လာခဲ႕ ဖူးတယ္….။  ကၽြန္ေတာ္က ေဖ႕ေဖ႕ အားကုိးနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ သိပ္သြားခ်င္တဲ႕ ဒီလမ္းေလးရဲ႕ အဆုံးကုိ  သြားမယ္ေျပာေတာ႕ …… .ေဖေဖကဘဲ…
                           

          ဒီေနရာ…ဒီ အုတ္ခုံေလးရဲ႕ ေရွ႕က  လမ္းထက္မွာ     ကၽြန္ေတာ္ကုိ အဓိပၸါယ္ရိွတဲ႕ မ်က္လုံးေတြနဲ႕ ၾကည္႕ၿပီး  

               “”သားေလးရယ္…ေနာက္ေန႕မွ သြားၾကမယ္ေနာ္…ခု…သားေလး ေမာေနၿပီး…ေလ””   တဲ႕…..

                     အဲဒီ႕လုိေျပာခဲ႕တဲ႕ ေဖေဖက ကၽြန္ေတာ္ကုိ  ေျပာခဲ႕တဲ႕  အတုိင္း ေနာက္ေန႕ ဆုိတာကုိ  ကၽြန္ေတာ္ အတြက္ သတိတရနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ သြားခ်င္တဲ႕  ဒီလမ္းေလးရဲ႕ အဆုံးကုိ သြားႏုိင္ဖုိ႕  မဖန္တီး ေပးခဲ႕ ပါဘူး…။
ေဖေဖ ေျပာတဲ႕ “ေနာက္ေန႕..” ဆုိတာကုိ ကၽြန္ေတာ္ ေမွ်ာ္ေနပါတယ္ ေဖေဖ……..

                                    ေဖေဖ ဂတိ မတည္ ဘူး ေဖေဖရာ……………………………….

          

                            အေမွာင္တစ္စ တစ္စ တုိး ၀င္လာတဲ႕ ဒီေလာကႀကီးကေန ကၽြန္ေတာ္ ဒီေနရာ ဒီလမ္းေလးကေန  ထြက္ခြာ သြားသင္႕ ၿပီ ဆုိတာကုိ  လမ္းကေလးက သူ႕ အမူအရာေတြနဲ႕  သိသိသာသာ ေလး သတိေပးေနတယ္…။

          ကၽြန္ေတာ္ ဒီေနရာေလးကုိ ေရာက္ၿပီး ျပန္ခါနီး အခ်ိန္တုိင္း လုပ္ေနၿမဲ ျဖစ္တဲ႕….အလုပ္ေလး တစ္ခု ကုိလုပ္ရဦးမယ္……။
      အုတ္ခုံေလးရဲ႕ ေနာက္က ေရေတြ အၿမဲစီးေနတဲ႕ ေခ်ာင္းေလးထဲကုိ ကၽြန္ေတာ္ ဂ်ာကင္အကၤ ်ီ အိတ္ထဲက ေမေမ မသိေအာင္ ၀ွက္ယူလာခဲ႕တဲ႕  ေဆးျပားေလးေတြကုိ  ကၽြန္ေတာ္ အားရေက်နပ္စြာ ၿပံဳးၾကည္႕လုိက္ၿပီး စမ္းေခ်ာင္းေလး ထဲကုိ ျပစ္ခ် လုိက္တယ္….။ 
                            
                               “”ပလုံ……ပလုံ..”” ဆုိတဲ႕ အသံေလးနဲ႕ ေရစီးမွာ  ေ၀႔ကာ၀ဲကာ နစ္ျမဳပ္ ေပ်ာက္ကြယ္ သြားတဲ႕  ေဆးလုံးေလးေတြကုိ  ေနာက္ဆုံးေသာ ၾကည္႕ျခင္း မ်ဳိးနဲ႕  ကၽြန္ေတာ္  ၾကည္႕လုိက္တယ္….။

       ဟုတ္တယ္ ….သူတုိ႕ကုိ  ကၽြန္ေတာ္ အရမ္း မုန္းတာဘဲ……………..။  သူတုိ႕ဟာ ဘာနဲ႕တူသလဲ ဆုိေတာ႕ သခင္႕ အလုိက် ေကာင္းကင္က စြန္ကေလးေတြကုိ   လြတ္လပ္စြာ ပ်ံသန္းခြင္႔ မေပးဘဲ ခ်ည္ေႏွာင္ တုိက္ခုိက္ခုိင္း
ေနတဲ႕ ခ်ည္ႀကိဳးေတြနဲ႕ တူတယ္…….
                          
          စူးကနဲ…စူးကနဲ…မျပတ္ေအာင္႕လာတဲ႕ ရင္ထဲက ခံစားမွဳ႕ကုိ  အံတင္းတင္း ႀကိတ္ၿပီး ႀကိတ္မွတ္ခံစားရင္း  ကၽြန္ေတာ္ ထရပ္လုိက္တယ္……။  ဒီတစ္ခါ ကၽြန္ေတာ္ မပုိင္တဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ ရင္ဘတ္ထဲက ခံစားမွဳ႕ေတြက   အေတာ္ ဆုိးဆုိးကုိ  ျပင္းထန္လာတယ္…….။ မ်က္လုံးေတြက ျပာေ၀ ေနာက္က်ိ လာတယ္….။ 
                                      
                                       အသက္ကုိ ပါးစပ္ က တစ္ခ်က္ ခပ္၀၀  ရွဳ သြင္းလုိက္တဲ႕  အခ်ိန္မွာ အဆမတန္ ထုိးေအာင္႔ လာတဲ ခံစားမွဳ႕နဲ႕အတူ    မ်က္လုံးထဲမွာ ျမင္လုိက္တာက…
      ေမေမ႕ အနားကေန ေဖေဖ႕ ေနရာ ကုိ  ၀င္ယူၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ကုိ အၿမဲ ဆူပူေနတဲ႕ လူႀကီးမ်က္ႏွာရယ္…..     
      ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြး ပါးခ်ဳိမ္႕ေလး ေပၚေအာင္ ၿပဳံးတတ္တဲ႕ ေဖေဖ နဲ႕တူတဲ႕ ညီမေလး မ်က္ႏွာေလးရယ.္……….    

     ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေရာက္ခ်ိန္တုိင္  မေရာက္လာလုိ႕ စိတ္ပူေနမယ္႕  ေမေမ႕ မ်က္ႏွာရယ္……..
           
                     ေနာက္ဆုံး အႀကိမ္ စူး ခနဲ  ထုိးေအာင္႕ သြားတဲ႕ ရင္ဘတ္ကခံစားမွဳ႕နဲ႕  အတူ ျဖတ္သန္းသူ မရိွေတာ႕တဲ႕  ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္တဲ႕လမ္းကေလးကုိေငး အၾကည္႕  လမ္းကေလးရဲ႕  ဟုိး……….တစ္ဖက္  ခပ္လွမ္းလွမ္း ကေန  ေဖေဖ ကၽြန္ေတာ္ ဆီကုိ  တစ္လွမ္းခ်င္း  ေရွာက္လာေနတာကုိေတြ႕ လုိက္ရတယ္……..။

                     ေဖေဖ က ကၽြန္ေတာ္႔ ကုိ တစ္စုံတစ္ခု ကုိ လွမ္းေျပာၿပီး ……………ကၽြန္ေတာ္ သြားခ်င္တဲ႕ ဟုိး………လမ္းေလး တစ္ဖက္ရဲ႕ အဆုံးရိွတဲ႕ ဘက္ကုိ လက္ညွဳိးထုိးျပေနတယ္………..။

       ကၽြန္ေတာ္ ရဲ႕ ေျခ ႏွစ္ဖက္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ ေတာင္႕ထားႏုိင္စြမ္း ကင္းမဲ႕စြာနဲ႕   အားေလ်ာ႔ လုိက္ရတဲ႕ခဏမွာ….     ကြ်န္ေတာ္ရဲ႕ ရပ္တည္ႏုိင္မွဳ႕ေတြ အားလုံး ဟာ  အုတ္ခုံေလး ေဘးမွာ   ေခြ ကနဲ  အဆုံးသတ္သြားေစခဲ႕ပါတယ္…။

ဒီ အခ်ိန္မွာ……………………………………..

                  ေဖေဖ႕ ေျခဖမုိး ျဖဴလွ်လွ်  ေလး ကၽြန္ေတာ္ အနားမွာလာ ရပ္ေနတာကုိ ေ၀း၀ါးေနတဲ႕ အျမင္ေတြ ၾကားကေန ျမင္လိုက္ရပါတယ္………………

                                                    အဲ႕အခ်ိန္မွာပဲ …………………………………………..

                  ဟုိး……….ေကာင္းကင္မွာ သူႏုိင္ ကုိယ္ႏုိင္  သခင္႕ရဲ႕  အလုိက် တုိက္ခုိက္ေနတဲ႕ စြန္ကေလး ႏွစ္ေကာင္ ဟာ…….တုိက္ဆုိင္ လြန္စြာနဲ႕ ဘဲ ၿပိဳင္တူ ဆုိသလုိ….ေကာင္းကင္ထဲမွာ ခ်ည္ႀကိဳးေတြကေန လြတ္ေျမာက္ သြားၾကပါတယ္….။
           
                      ေလအဟုန္ထက္မွာ  တစ္ဆင္႕ ျခင္း……တစ္ဆင္႕ျခင္း…………..လြင္႕ကာ….လူးကာနဲ႕ စြန္ကေလး  ႏွစ္ေကာင္ဟာ… ဟုိး…………လမ္းေလးရဲ႕ တစ္ဖက္စြန္း…..မုိးတိမ္တုိက္ေတြ  ၾကားထဲကုိ  ေလဟုန္ ပင္႕လုိ႕    ေမ်ာလြင္႕ သြားၾကတယ္………….။
   
                

           တျဖည္းျဖည္း  အေရာင္ေတြ ေျပာင္းလာတဲ႕  အာကာျပင္ႀကီးဟာ …………… မွိတ္တုပ္ မွိတ္တုပ္  ၾကယ္ကေလးေတြ  ထြက္လုိ႕ ေလာက ကမာၻေျမ   အေပၚ………… ညဆုိတာကုိ  ဖန္တီးေပးေန ပါတယ္…….။

      ကုန္းျမင္႕ျမင္႕  ဟုိတစ္ဖက္က….  ဓါတ္မီးေရာင္  တ၀င္း ၀င္း နဲ႕ ဒီလမ္းေလး ဘက္လာေနတဲ႕  လူအုပ္ၾကားက  အမ်ဳိးသမီး တစ္ဦး ရဲ႕  မ်က္ရည္ေတြနဲ႕ ဗလုံးဗေထြး  စကားသံေတြ ကေတာ႕…………ဒီလမ္းေလးေပၚေရာက္ တဲ႕ အခ်ိန္မွာ………………………………တိက်တဲ႕အဓိပၸါယ္  တစ္ခုကုိ ျမင္ေတြ႕ရေတာ႕ မွာပါ…………….

               ေကာင္းကင္ထဲကုိ     လြင္႕ပါ သြားတဲ႕  စြန္ေလးႏွစ္ေကာင္ ကေတာ႕……………..
     ဟုိး…………………ေကာင္းကင္   ေမွာင္ေမွာင္ ထဲကေန     ျမင္႕သထက္ ျမင္႕…………………လြင္႕ သထက္ လြင္႕….ကာ……………………

                            မွိတ္တုပ္  မိွတ္တုပ္  ၾကယ္ကေလးေတြဆီ……………………….   လက္ခ်င္းတြဲ လုိ႕ ခရီးေတြဆက္ႏွင္ေနမလားဘဲ…………………………………။                                          ။ 

                                                                                                                                   kyagee13@gmail.com(20.3.11)